spuiten en schreeuwen

Sinds vrijdag krijgt Jenne de spuitjes om de stamcellen in zijn bloed af te geven. De verpleegster heeft hem uitgelegd dat hij evenveel spuitjes moet krijgen als hij vingers heeft. Elke keer als ze komt wordt er een vingertje naar beneden gedaan. Jenne weet dat wanneer hij twee vuistjes heeft, het gedaan is met de spuitjes. Morgen zal hij al één vuistje hebben.
De eerste twee spuitjes waren heel vervelend. Jenne was heel bang en schreeuwde het uit. De vloeistof moet langzaam worden ingespoten dus het duurt ook wel even voor hij er vanaf is. Zondag besloot hij zelf dat hij die keer niet zou schreeuwen. Hij voerde daad bij het woord. Hij moest wel serieus op zijn tanden bijten en de pijn wegblazen, maar het lukte. Ook vandaag ging het zonder schreeuwen. Zoals bij de pillen nemen, verzet hij zich op voorhand steeds even. Dat is zijn momentje van controle. Hij bepaalt wanneer hij de pilletjes en siroopjes neemt en ook wanneer het spuitje mag gezet worden. We gunnen hem steeds dat momentje van verzet (binnen de mate van het mogelijke) want dat is de enige controle die hij heeft. Je merkt dat hij wel weet dat het toch moet gebeuren maar hij heeft die tijd ook steeds nodig om zichzelf te overtuigen, denk ik.

Vandaag vroeg hij zelf waarom hij die spuitjes moest krijgen. Ik begon alles terug uit te leggen (in chemokaspertermen) en hij nam het meteen van me over en zei dat de dokters die mamacellen nodig hebben voor als de slechte cellen terugkomen. "Dan geven ze hele sterke chemokaspers die ook veel goede cellen stukmaken en dan heb ik die mamacellen nodig om weer sterk te worden." Ik schrok ervan hoeveel er van onze uitleg was blijven hangen. Dit sterkt ons in onze overtuiging dat zoveel mogelijk begrijpen van wat hem overkomt, hem echt helpt. We zijn dan ook dankbaar voor het verhaal van chemokasper. Met dat verhaal en die termen krijgen we veel uitgelegd en duidelijk gemaakt. We hebben al gehoord dat er ook een radio Robbie bestaat om de radiotherapie uit te leggen. Die moeten we dan toch maar eens opzoeken voor als het zover is.

Mona haar eerste tand is zaterdag (eindelijk) uitgevallen, tijdens het eten van een kommetje Cornflakes. Ze had hem bijna ingeslikt. Helaas is die nacht de tandenfee niet gekomen (shame on her!). Misschien had het er iets mee te maken dat mama en papa op stap waren en laat weer thuis kwamen. Ze hebben haar misschien afgeschrikt.
Gelukkig las mama die dag op het internet dat je de tandenfee een briefje moet schrijven om te zeggen waar je de tand gelegd hebt. Logisch, vond Mona.
De volgende ochtend was het tandje verdwenen en lag er een centje en een belletje in de plaats.
Pfieuw eind goed al goed!