Aferese

ofte oogsten van stamcellen.

Gisteren moesten we naar Gasthuisberg om de bloedwaarden te bekijken en om te zien of alles kon doorgaan.
Jenne zag er niet zo goed uit en voelde zich nog steeds niet al te best. Weer waren hemoglobine en bloedplaatjes veel te laag. Hij moest dus een zakje bloed krijgen en een zakje bloedplaatjes ( fruitsap zoals Jenne het noemt). De witte bloedcellen waren gestegen maar niet genoeg om alles te laten doorgaan. Ze moesten nog even op de verdere resultaten wachten maar Jenne mocht toch al iets eten. Jenne was net aan zijn banaan begonnen, toen de oncoloog kwam aangelopen, de banaan uit zijn mond ritste en ons vertelde dat het labo net gebeld had en dat er toch heel veel babycellen aanwezig waren. Alles kon dus toch doorgaan. Gelukkig had Jenne nog maar 2 hapjes van zijn banaan gegeten. Eerst moest hij nog de zakjes bloed krijgen. Jenne voelde zich steeds slechter en slapper. Hij zakte zelfs door zijn benen. Het leek hem allemaal weinig te deren. Hij wou gewoon even gaan liggen.

Doordat hij zich al slecht voelde, ging het onder narcose brengen deze keer terug wat minder vlot. Hij had er echt geen zin in. Ook het wakker worden was verschrikkelijk. Hij had veel pijn en was heel misselijk. Het lijkt elke keer erger te worden. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Het duurde naar mijn gevoel heel lang voor hij weer rustig werd en terug in slaap viel. Al slapend werd Jenne naar de afdeling boven gebracht want ze wouden nu wel snel beginnen met het collecteren. Normaal gebeurt dit op de dagzaal voor volwassenen maar omdat het al zo laat was, mocht het gewoon op de kamer. Een meevaller dus. Jenne was intussen wakker en voelde zich duidelijk beter. Hij vond het wel interessant om te zien wat ze allemaal aan het doen waren. Er werd een grote machine naast zijn bed geïnstalleerd met heel veel draadjes, bloed en lawaai. De katheter was in zijn lies geplaatst, rechtstreeks in een slagader. Langs één buisje verliet het bloed zijn lichaam, in de machine werden de stamcellen eruit gehaald en langs een ander buisje in zijn lies ging het bloed terug zijn lichaam in. Indrukwekkend.
De opbrengst na vier uur aan de machine, was minder indrukwekkend. Maar de verpleegsters waren tevreden over de kleur en hadden er een goed gevoel bij. Een dik uur later kwamen ze ons zeggen dat er genoeg stamcellen waren gecollecteerd en dat we naar huis mochten. Intussen waren we zo moe en was het al zo laat dat er niet veel meer gejuicht werd, ook al hadden we wel veel zin om naar huis te gaan. Eerst moest de katheter nog verwijderd worden. Iets wat gemakkelijk en snel gebeurt en helemaal niet pijnlijk is, hadden ze ons verzekerd. Niet dus. Jenne moest weer een hele tijd sterk zijn want zo vlot en pijnloos verliep het toch allemaal niet.
Na 13,5 uur ziekenhuis en heel wat pijn wegblazen, kwamen we eindelijk thuis.
Pff, wat een dag! We waren allemaal heel moe en stonden nog stijf van de stress. Het was weer een heel avontuur maar hopelijk brengt het ons toch weer een stapje dichter bij het einde van de reis.

Helemaal niet blij met de katheter.

In totaal is Jennes bloed vier keer door de machine gegaan.

De magere oogst (zakje uiterst rechts op de foto)na 4 uur collecteren.

De oncologen waren onder de indruk van Jennes lage waarden 2 keer na mekaar. Daarom moeten we maandag terug op controle (om hopelijk te zien dat ook de andere waarden nu beginnen te stijgen). Wij schrokken gisteren toen we zagen hoe zwak Jenne nu is. Vandaag merkten we dat ook de aften terug zijn van weggeweest.