woensdag 21 augustus 2013

trompetgeschal

Het was toch weer even schrikken toen Jenne vandaag een hele pluk haar in zijn hand had. Ter illustratie van wat er speelde, trok hij er nog wat extra plukken uit. Omi en ik keken even naar elkaar. Het is begonnen. Hier gaan we weer. Alsof het nu pas echt tot ons doordrong wat er aan de hand is.
Dit kennen we al, hebben we al twee keer meegemaakt, maar toch...

Het haar bleef maar los komen. Overal waar Jenne kwam, bleef er een stukje achter. Na een dutje, na een knuffel, na een toiletbezoek. Het gaat heel snel. Eerst schrok hij zelf ook wel. Maar ook hij kent het al en weet uit ervaring dat na de chemo de haartjes weer terug komen. In samenspraak met Jenne, hebben we er dan maar vanavond de tondeuse in gezet. Met regelmatige tussenpauzes, zodat hij zichzelf steeds weer even in de spiegel kon gaan bewonderen.

We moeten er allemaal weer even aan wennen. Soms zie ik hem voorbij lopen en schrik ik weer. Jenne heeft het al aanvaard. Vanavond, voor het slapen gaan, zei hij zelfs dat hij het wel goed vond zo. Geschoren haartjes en weer kaal worden. Dan kunnen we weer trompet spelen op zijn hoofd. Dat had hij wel gemist.
Zoals zo vaak bij Jenne, merken we ook nu weer: elk nadeel heeft zijn voordeel!

Voor wie nog even wil genieten van hoe het was.



2 opmerkingen:

  1. Wat een mooi ventje toch, met of zonder haar maakt niet uit, een echte held!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed zo Jenne ! Wat een voorbeeld van positief in het leven staan.
    Dat is pas een echte held daar kunnen veel mensen nog een puntje aan zuigen !
    Dikke kus, dat zijn dan de eerste noten op de trompet...
    tte J

    BeantwoordenVerwijderen