woensdag 7 augustus 2013

de eerste kuur zit er op

De eerste nacht was er weer eentje om te klasseren onder "foltertechnieken". Toeval of niet maar het was dezelfde verpleegster als toen ze de vorige keer deze foltertechnieken op ons toepasten. Uit respect voor haar ongetwijfeld goede bedoelingen, zal ik er maar niet te veel over uitweiden.
Na de zware dosis chemo van de eerste dag, moest er 24u gespoeld worden. Hierdoor moest Jenne heel vaak plassen en dit moest in een speciale (grote) fles gebeuren. We moesten dan telkens de hoeveelheid noteren. Het was Jenne zijn doel om de fles met één plas te laten overlopen. Helaas is dit tot op heden niet gelukt!

De misselijkheid en het overgeven zijn wel al begonnen en dit heeft gevolgen. Gisteren heeft hij bijna niets gegeten, vanmorgen niets gegeten, vanmiddag wat frietjes geproefd maar meteen alles weer overgegeven. Dus nu is het weer even verstand op nul en toelaten dat er niet of bitter weinig gegeten wordt. Hopelijk komt de eetlust na de chemoweek vanzelf weer terug.
De pilletjes tegen de misselijkheid gaan er nog steeds gewoon in met een paar slokken water. Het vergt wel telkens wat overtuigingskracht, maar tot nu toe valt het mee.

Gisterennamiddag mocht Jenne losgekoppeld worden tot deze middag. Even geen chemo en infusen die aan je vasthangen. Dankzij wat extra medicatie voelde hij zich ook even wat beter en konden we eindelijk eens naar de muziekkamer gaan, waar Jenne zich kon uitleven op het drumstel. Daarna mochten we zelfs even gaan wandelen rond het vijvertje.
Net voor het slapengaan moesten de draadjes (van de operatie) nog verwijderd worden. Die waren ze even vergeten. Het duurde dan ook even eer het lukte. Dankzij de extra kraal voor aan de kanjerketting (die nu heel snel groeit) was Jenne het gelukkig snel weer vergeten.

Vandaag was Jenne maar slapjes en heel misselijk. Tijdens zijn middagdutje kwam de dokter ons vertellen dat we naar huis mochten. Het was natuurlijk weer een extra lange middagdut vandaag. Na zijn dut gingen we nog even meeracen tegen Bart Swings die op bezoek was op de afdeling. Hij is blijkbaar de zoon van één van onze oncologen. Jenne durfde het niet aan om tegen hem te racen maar kreeg wel een gehandtekend wieltje van zijn skeelers.



Het voelt toch ook alweer vreemd om thuis te zijn. Enerzijds voelt het zalig om in je vertrouwde omgeving te zijn, om de rust te voelen, te doen wat en wanneer je wilt,... Anderzijds val je plots stil. Je komt van het drukke ziekenhuis met alle doktersbezoeken, verpleegstersinvallen, kinébezoeken,... naar de grote leegte.
Nu is het weer even aftasten en zoeken hoe om te gaan met alle richtlijnen rond infectiegevaar( een hele lijst) en het kiemvrij dieet. Wat kunnen we wel of niet meer doen wat betreft uitstapjes, winkels, bezoek?
Het voordeel aan een herval is dat we toch al wel iets geleerd hebben uit die eerste keer. Nu moeten we het alleen nog durven toepassen. We zullen veel meer moeten durven hulp vragen of aanvaarden (moeilijk hoor). A en ik kwamen na de vorige keer ook tot de conclusie dat we beter voor onszelf moeten zorgen (om zo ook beter voor Jenne en Mona te kunnen zorgen). We hadden nogal de neiging om doktersbezoeken voor onszelf, sporten of andere afspraken uit te stellen. Gewoon eens weggaan met ons tweetjes kwam er ook niet vaak meer van. Dat zullen we nu toch iets beter moeten bewaken. We zullen ook iets vaker met Mona apart, eens iets leuks doen zodat ook zij zich nog speciaal en gewaardeerd voelt.
Als Jenne nu vannacht niet te misselijk is, kunnen we misschien al beginnen met een goede nachtrust zodat we genoeg energie hebben om al die goede voornemens waar te maken.

6 opmerkingen:

  1. Hopelijk hebben jullie alle 4 goed geslapen deze nacht en zijn de witte bloedcellen van Jenne al hun heropleving aan het voorbereiden!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De trein is weer vertrokken... succes en we zullen jullie wel helpen herinneren aan die goede voornemens (bijvoorbeeld door te blijven vragen of we kunnen helpen;) )
    Dikke knuffel voor jullie alle 4!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Nu jullie alweer op de trein zitten toch maar niet vergeten om af en toe eens af te stappen ! Niet gemakkelijk maar toch. Heb ook aan je moeke gezegd als ik kan helpen zeg het maar. Wel doen hé !
    Eens Mona opvangen, eens eten maken tegen als jullie thuiskomen enz...je ziet maar. Ondertussen wens ik jullie veel moed en vooral voor onze held !
    dikke kus
    tte J

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik wil iets doen, zeg me wat, al was het maar jullie een dikke knuffel geven!!
    Gr
    Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  5. vergeet niet dat we allemaal voor jullie klaar staan!
    Patricia

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jullie komen er wel want jullie zijn alle 4 echte superhelden. En jullie hebben heel wat famile en vrienden die achter jullie staan en jullie heel hard steunen.
    Dikke knuffel
    C.
    XxX

    BeantwoordenVerwijderen