zondag 21 juli 2013

lamgeslagen

Donderdag 18 juli

De adrenaline raast door mijn lijf. Slapen is er niet meer bij. 's Nachts wordt alles anders, enger, griezeliger.

We zitten er weer maar wat verdoofd bij. We kunnen niet veel doen. Inpakken om toch nog een paar dagen weg te gaan? We weten nog niet zeker wanneer de eerste onderzoeken zullen zijn (vrijdag of woensdag?).
Laat iemand ons alsjeblieft uit deze boze droom halen. Dit kan toch niet kloppen. Hoe graag willen we niet dat ze ons bellen met de mededeling dat het niet klopt wat ze zagen. Het was toch een infectie of een stofje op de lens of eender wat... maar niet dit.
Of zeg ons dan tenminste dat ons ventje hier door komt, dat we even moeten doorbijten, nog even moeten hard zijn en dat het dan voor altijd voorbij is. Kunnen we dat afspreken? We zouden er alles voor geven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten