kleine misrekening

We zitten er weer helemaal middenin. De afdeling oncologie is overvol en daardoor zitten we in het tweede deel van de gang bij "speciale zorg". maar ook hier is de verpleging geweldig. Iedereen is hier gecharmeerd door Jenne zijn praatjes. Uiterlijk was er niets te merken aan Jenne, toen we binnenkwamen.
Het voelt vreemd en tegelijk ook heel vertrouwd om hier terug te zijn. We zagen hier meteen al wat bekende gezichten terug. Sommigen waarvan we denken dat het geen goed nieuws is dat ze hier terug zijn maar ook anderen die gewoon eens dag kwamen zeggen omdat ze nu kankervrij zijn. Je komt mekaar hier niet altijd tegen dus het was leuk om hen terug te zien in goede gezondheid. Ook verpleging en dokters die ons kennen komen we hier weer tegen. Ze kijken steeds heel bezorgd en vragen ons vol medeleven of het wel gaat met ons. Het voelt vreemd. Je zit hier zo in het praktische, door alles wat je georganiseerd moet krijgen (dagelijkse beslommeringen, opvang Mona, eten voor onszelf en Mona)en door alle onderzoeken, dat we ons hier blijkbaar grotendeels afsluiten voor wat ons overkomt. Ik merk dat het soms raar overkomt wanneer we ons verhaal heel sec vertellen of grapjes maken over deze vreselijke ziekte maar dat is blijkbaar hoe het op dit moment werkt bij ons. Af en toe sijpelt de angst of het verdriet toch door, meestal wanneer Jenne pijn heeft of zelf verdrietig wordt.

Gisteren is de operatie verplaatst naar de namiddag doordat er een dringende operatie tussenkwam. Na vele uren wachten zijn ze uiteindelijk rond 15u aan de operatie begonnen. Alles is goed verlopen, één bolletje is helemaal weggenomen. Het ontwaken was niet zo leuk. Jenne had veel pijn en snapte het soms niet zo goed. Dat zijn momenten waarop ik breek, waarop ik denk dat ik het niet aankan. Je kind zien pijn hebben is het verschrikkelijkste wat er is. Vooral omdat je weet dat dit niet de laatste keer was. Vanaf maandag, maar zeker ook daar in die ontwaakruimte was ik wat boos op mezelf omdat ik merkte dat we dit echt wel onderschat hadden. Dit is niet zomaar een onderzoekje maar een operatie waar Jenne toch wel weer serieus van zal moeten bijkomen.

Vandaag was Jenne wat slapjes, slaperig en had hij toch nog pijn. Hij kan nog niet zelf rechtzitten. Deze voormiddag staarde hij enkel voor zich uit en was hij heel verdrietig. Drong het een beetje tot hem door waar hij weer doorheen moet en wat hem te wachten staat of kwam het gewoon door de verdoving en medicatie?
Sinds deze namiddag zit er al wat meer leven in. Hij praat al wat meer.

Nu is het weer de resultaten afwachten.