De laatste loodjes wegen het zwaarst, zeggen ze. Helaas lijkt dit te kloppen. Weer naar de dagzaal moeten en weten wat de gevolgen zullen zijn en hoe de komende dagen er voor Jenne zullen uitzien, de gevechten en het overtuigen om zijn medicijnen te nemen,... Jenne klaagt nu dagelijks over pijn en niet meer enkel in zijn voetjes. De wandeling van school naar huis is nu te ver voor hem, dan heeft hij echt pijn. Te lang op een stoel zitten en dan moeten opstaan, 's morgens uit bed opstaan,... alles doet pijn en elke keer moet hij zich erover zetten. Buiten masseren (waar hij wel van geniet) kunnen we niet veel doen. Alles begint nu ook meer door te dringen bij Jenne. Hij heeft terug meer angsten, is vaak opvliegend of heeft huilbuien, denkt meer over alles na en stelt zich veel vragen, zoals: "Hoe komen die slechte cellen in mijn buik?" Vragen waar wij vaak ook geen pasklaar antwoord op hebben.
Op de dagzaal is alles goed verlopen. Deze keer was er eens niet veel volk en ging het dus redelijk vlot. Jenne kreeg er deze keer een spuitje bij omdat de medicijnen die hij eerder kreeg blijkbaar niet meer genoeg waren om het overgeven te voorkomen. Hopelijk lukt het deze keer wel. Hij is 5 min voor hij thuiskwam in slaap gevallen en heeft dan in de zetel verder geslapen. Vanavond staat er nog een gevechtje om de medicijnen op het programma en hopelijk geen overgeven. Morgen kan hij weer een dagje uitzieken bij mama.
But hey, on the bright side ...
Is dat de lente die ik daar ruik en zie?
Volgende week beter weer: warmer, zonnetje, briesje. Een aankondiging van een nieuw seizoen dat hopelijk gepaard gaat met een nieuw begin voor jullie.
BeantwoordenVerwijderenDe laatste loodjes zijn heel zwaar, maar ze betekenen ook dat het eind in zicht is of in ieder geval in zicht gaat komen. En dat geeft moed! Niet teveel nadenken, doorgaan, dag voor dag. Dan komt de finish snel dichtbij!
BeantwoordenVerwijderen