donderdag 17 januari 2013

opgekropte frustratie

Net terug van een onverwacht lange dag in het ziekenhuis. Er stonden twee soorten chemo op het programma. Die twee soorten lopen snel door met tussenin gewoon even spoelen. We moesten in de voormiddag gaan, dus normaal zouden we ruimschoots op tijd terug zijn om Mona van school te gaan halen.
We waren deze ochtend vroeg vertrokken en kwamen nog maar net binnen toen we hoorden dat er een foto en echo van de buik gepland was. Op ons schema stond daarvan niets vermeld. Wij verwachtten pas in februari een echo en die zou van het hart zijn. Geen probleem, even snel aanprikken, bloed nemen en hup, op weg naar radiologie. Jenne is het allemaal al wat gewoon en bleef heel flink stil staan met zijn armen omhoog, bij het nemen van de foto's. Ook de echo verliep vlot. De radioloog zei dat ze niets bijzonders gezien had. Terug in de dagzaal was het alweer 10u en waren de bloedresultaten nog niet binnen, dus kon Jenne nog een uurtje naar het kleuterklasje in de ziekenhuisschool. Daarna kon Jenne nog wat schilderen en werd hij onderzocht door de dokter. De klachten van slaapvoeten en rugpijn werden serieus genomen en moeten we in de gaten houden. Voorlopig weigert hij nog niet echt om te stappen (enkel bij langere stukken) dus is het nog niet zo'n probleem.

Ik was blij met zo veel afleiding want het begon nu allemaal toch lang te duren. De bloedresultaten waren zelfs nog niet binnen en dat wil zeggen dat de chemo ook nog niet besteld is. Jenne begon nu echt moe te worden. Het was echt heel druk (sommige mensen moesten een hele tijd rechtstaan) dus een bedje zat er niet in voor Jenne. Mensen begonnen één voor één te vertrekken, sommige mensen waren na ons toegekomen en begonnen nu alweer te vertrekken. Jenne was nog niet eens begonnen aan zijn chemo. De frustraties begonnen nu toch wel op te borrelen en werden met de minuut erger. Het probleem met het wachten is vaak dat je niet weet wat er aan de hand is: Is het erg druk en loopt alles daardoor wat(uren)vertraging op of zijn ze ons door de drukte gewoon vergeten? Ik was al eens voorzichtig gaan polsen maar had een hele vieze blik gekregen dus bleef ik nu maar braaf op mijn stoeltje zitten. We hadden ook al door, dat Mona afhalen van school niet meer zou lukken. Dan maar weer de hulptroepen inroepen.
Eens de chemo was aangekomen ging het allemaal heel vlot en konden we redelijk snel naar huis. Wat eerst een half dagje ziekenhuis leek, is dus weer maar eens een volle dag geworden. Door al die drukte en frustratie hebben we ook niet echt tijd of kans gehad om onze vragen te stellen. We hebben wel wat vragen over het wat en hoe na de behandeling. Wat staat er nog op de planning? Hoe vaak op controle? Hoe lang blijft de port-a-cath er nog in? Wanneer is die operatie dan gepland?...

Thuisgekomen vond ik mijn eerste "Flow" in de bus (van een cadeau gekregen abonnement). Dat kon de pijn en stress wel wat verzachten en herinnerde me er ook aan dat ik het maar beter allemaal kan loslaten. Dat is wat ik, na dit geschreven te hebben, nu ook ga doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten